Zgodnie z definicją zawartą w Zarządzeniu nr 124 Komendanta Głównego Policji porwanie rodzicielgodnie z definicją zawartą w Zarządzeniu nr 124 Komendanta Głównego Policji porwanie rodzicielskie jest sytuacją, w której jedno z rodziców lub opiekunów posiadających pełną władzę rodzicielską bez woli i wiedzy drugiego z nich pod pretekstem krótkotrwałego pobytu wywozi, lub zatrzymuje dziecko na stałe, pozbawiając tym samym drugiego rodzica lub opiekuna posiadającego pełną władzę rodzicielską możliwości utrzymywania kontaktu z dzieckiem w przysługującym mu zgodnie z prawem zakresie.
Osoba w wieku poniżej 15 lat jest małoletnim w rozumieniu art. 10 k.c., gdyż zgodnie z treścią tego przepisu pełnoletnim jest ten, kto ukończył lat 18. Osobą nieporadną zaś będzie taka, która nie jest w stanie bez pomocy innych osób czy środków technicznych dawać sobie sama radę w życiu. Czyn z art. 211 k.k. jest występkiem umyślnym, który może zostać popełniony zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym, który „występuje wówczas, gdy sprawca zdaje sobie sprawę, że jego zachowanie może być uprowadzeniem lub zatrzymaniem podopiecznego (wbrew woli osoby powołanej do opieki lub nadzoru) i na tę ewentualność godzi się”13. Motywacja sprawcy uprowadzającego lub zatrzymującego małoletniego poniżej 15 roku życia lub osobę nieporadną wbrew woli osoby uprawnionej do opieki lub nadzoru nie należy do znamion art. 211 k.k. Jednakże może ona mieć wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy, a tym samym wymiar wymierzonej mu kary. Zawsze wtedy, gdy motywacja sprawcy będzie wskazywała, że uprowadzenie lub zatrzymanie osoby wymienionej w art. 211 k.k. miało służyć ochronie dóbr tej osoby, sąd powinien wziąć to pod uwagę. W szczególności powinien rozpatrzyć możliwość zastosowania wobec niego warunkowego umorzenia postępowania (art. 66 § 1 k.k.), odstąpienia od wymierzenia kary (art. 59 k.k.), czy orzeczenia kar nieizolacyjnych (art. 58 § 3 k.k.). Przestępstwo z art. 211 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Jest to występek ścigany w trybie publicznoskargowym – z urzędu jest sytuacją, w której jedno z rodziców lub opiekunów posiadających pełną władzę rodzicielską bez woli i wiedzy drugiego z nich pod pretekstem krótkotrwałego pobytu wywozi, lub zatrzymuje dziecko na stałe, pozbawiając tym samym drugiego rodzica lub opiekuna posiadającego pełną władzę rodzicielską możliwości utrzymywania kontaktu z dzieckiem w przysługującym mu zgodnie z prawem zakresie.
Osoba chcąca wykonać wydane w innym państwie członkowskim orzeczenie dotyczące prawa do kontaktów lub orzeczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 (Bruksela II bis), powinna uzyskać zaświadczenie wymagane zgodnie z przepisami tego rozporządzenia od sądu, który wydał orzeczenie, i skierować wniosek do Rejestru Głównego (Principal Registry) znajdującego się pod adresem Centralnego Sądu Rodzinnego o uznane lub wykonanie tego orzeczenia. Wnioski o zarejestrowanie, uznanie lub odmowę uznania innych orzeczeń należy kierować do Rejestru Głównego.
Jakie prawo zastosuje sąd w postępowaniu w sprawie odpowiedzialności rodzicielskiej w sytuacji, gdy dziecko lub strony nie mieszkają w danym państwie członkowskim lub są obywatelami różnych państw?
Postępowanie należy wszcząć przed sądem właściwym dla miejsca zwykłego pobytu dziecka.
Na podstawie przytoczonego zarządzenia wyróżnia się 3 poziomy poszukiwania. Wyznaczają one priorytet oraz zakres dotyczący podejmowania czynności poszukiwawczych. Poziomy wyznacza się w zależności od kwestii takich jak występowanie ryzyka dla zdrowia lub życia osoby zaginionej.
Poziom 1.
Do tego poziomu zalicza się osoby, których zaginięcie może wiązać się z realnym i bezpośrednim występowaniem poważnego zagrożenia dla ich zdrowia i życia. Dla ratowania osób z tego poziomu konieczne jest natychmiastowe podjęcie czynności poszukiwawczych. Do tej grupy zaliczają się osoby małoletnie w wieku do 10 lat, osoby małoletnie w wieku od 10 do 13 lat, zaginione po raz pierwszy. Są to także osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji, a także osoby, które wymagają przyjmowania leków, których brak przyjęcia stanowi zagrożenie dla życia. Do tej grupy zaliczane są także osoby, w przypadku których istnieje podejrzenie popełnienia przestępstwa przeciwko ich życiu lub wolności. Do poziomu 1. zalicza się także osoby, w przypadku których istnieje podejrzenie podjęcia przez nich próby samobójczej. Również, jeśli jakaś osoba zaginęła w warunkach atmosferycznych, które mogą stanowić dla niej zagrożenie, zaginięcie jest klasyfikowane do 1. poziomu.
Poziom 2.
Klasyfikuje się do nich te przypadki, w których istnieje podejrzenie wystąpienia zagrożenia dla życia, zdrowia lub wolności. Są to np. osoby małoletnie w wieku 14-18 lat zaginione po raz pierwszy. Do poziomu 2. zalicza się także osoby deklarujące po raz kolejny chęć popełnienia samobójstwa, lub te, których deklaracja popełnienia samobójstwa nie stanowiła realnych przesłanek spełnienia. Do tej grupy zaliczają się także wymagający stałego przyjmowania leków. W tej grupie jednak brak przyjęcia leku może stanowić zagrożenie dla zdrowia, jednak niekoniecznie zagrożenie życia.
Poziom 3.
Zaliczają się do niego osoby, których zaginięcie nie wiąże się z zagrożeniem zdrowia lub życia. Są to m.in. wyrażający wolę zerwania kontaktów ze swoją rodziną, oraz ci, którzy oddalili się od swojego miejsca zamieszkania w wyniku nieporozumień rodzinnych. Osoby co do których nie jest możliwe ustalenie przyczyn lub okoliczności zaginięcia, również zaliczają się do poziomu 3. Do tej grupy należą również osoby, które nie wymagają stałej opieki medycznej lub leków. Do ostatniego, trzeciego poziomu zalicza się również osoby małoletnie w wieku od 11 do 13 lat, zaginione po raz kolejny.
iedy sąd wyda takie orzeczenie?Nakaz wydania dziecka – Wydanie dziecka
Każde z rodziców lub opiekunów może zwrócić się do sądu opiekuńczego o odebranie dziecka przebywającego u osoby nieuprawnionej, gdy takie działanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego wykonywania władzy rodzicielskiej. Wydanie dziecka czasem może być konieczne także w sprawach dotyczących miejsca zamieszkania dziecka (w przypadku jego zmiany) lub kontaktów (w przypadku zatrzymania dziecka po upływie terminu ustalonych kontaktów).
Osoba nieuprawniona – czyli kto?
Osoba nieuprawniona to nie tylko osoba trzecia, ale także rodzic pozbawiony władzy rodzicielskiej, lub którego władza została zawieszona lub ograniczona (tak, że nie może on sprawować pieczy nad dzieckiem). Chodzi też o rodzica, który ma uregulowane kontakty z dzieckiem (taki rodzic nie tylko ma prawo do odebrania dziecka w celu zrealizowania kontaktu, ale ma też obowiązek wydania dziecka po skończonym kontakcie).
Co to jest Child Alert
Child Alert to system natychmiastowego rozpowszechniania wizerunku zaginionego dziecka za pośrednictwem dostępnych mediów. To program, którego głównym celem jest szybsze i skuteczniejsze poszukiwanie młodych ludzi (dzieci i nastolatków), dzięki z góry ustalonej procedurze postępowania. Koncepcja platformy opiera się na skoordynowanym działaniu różnych instytucji, przede wszystkim Policji i mediów, które z racji błyskawicznej współpracy są w stanie niemal niezwłocznie rozpowszechnić wizerunek zaginionego dziecka masowemu gronu odbiorców.
Comments